Rita Boiy-Buys

Rita Boiy – Buys Oude Jaar 2013

We staan op de drempel van het nieuwe jaar wanneer we stoppen bij Rita. Tegelijk liggen daar op de drempel van haar deur onze roots liggen: in deze straat, in deze huizenrij met leuke huisjes die nostalgisch getuigen van die goeie ouwe tijd. Rita woont in het eerste ervan, onze overgrootouders woonden enkele huisjes verder. We bellen aan. Rita ietwat schuchter als altijd opent de deur. Wanneer we vol lof over haar huis beginnen, dreigt ze haast te gaan blozen. De Spartaan, daar gaat het over! Hoewel De Spartaan is België – Nederland en wij zijn hier in deze streek allemaal wel op een of andere manier zowel met België als met Nederland verbonden.

Ergens in 2009 sprak Agnes Van Broekhoeven mij aan om in De Spartaan te komen (Rita kent Agnes van bij het kaarten –dat moeten we tegen Jack B zeggen). Maar er was ook nog Marie-José die Rita kende van in de turn club (kwieke meisjes onze dames). Daar houdt het niet op, Rita kende en kent bijna het hele Putse sociale netwerk. Op het moment dat men vroeg om bij De Spartaan te komen hielden ze daar net een ledenstop. Bij de dames vormt dat geen bezwaar – wat vormt daar wel een bezwaar? – dus Rita peddelde rustig mee ‘als gaste’ … en toen de ledenstop stopte, stapte Rita officieel op de fiets bij de dames van De Spartaan. Zij voelde zich vanaf dag één thuis op haar gemak bij onze Ladies. De schuchtere Rita leeft op. Ze ontpopt zich tot een vlotte praatster, iemand met motivatie, een gedreven vrouw – één en al enthousiasme, in alles wat ze zegt, wat ze doet. Wij zijn blij verrast, het voelt echt goed om zo iemand te ontmoeten, om zo iemand in onze club te hebben ondanks de ledenstop van weleer. Bedankt dames, voor de technische omleiding van toentertijd, bedankt dat we zo een fijn, gedreven dame niet gemist hebben. Dat is ook De Spartaan, die club wil tegen alles in overleven, groeien, uitgroeien tot één grote familie zoals zovele Spartanen al zegden. Rita loopt over van bereidheid, van willen, van weten wat ze wil en hoe ze dat wil – en misschien meer nog wat ze niet wil. Dat typeert haar, die motivatie, dat spontane verlangen naar innerlijke beleving en uiterlijke sportieve expressie. Zij vereenzelvigt in zich de leuzes van De Spartaan. Voor haar staat fietsen centraal, maar dat fietsen moet in eerste instantie ontspanning blijven: het mag geen overdreven inspanning zijn.

Sport, bewegen neemt een belangrijke plaats in in het leven van Rita: ze moet zich lichamelijk kunnen uiten. Zo gaat ze twee keer in de week zwemmen, daarnaast Nordict ze ook nog eens twee keer per week (wat een talent bij De Spartaan) en als ze niet kan gaan Nordiccen dan gaat ze wandelen met Jaco de hond van haar dochter. Bewegen, bewegen, actief er tegenaan gaan daar haalt zij haar energie uit. Bij onze dames hebben ze geen spul nodig – die barsten van de energie. Rita merkt op: ‘Daar heb ik geen Duvel voor nodig’ Duvel Spartanen hebt ge het gehoord?

Het is allemaal haar ding: bewegen, fietsen, eens weg zijn, toerisme, samen lekker sociaal bezig zijn, een beetje genieten. Ach ze doet het al haar hele leven. Ergens, stipt ze aan, is ze daar verplicht toe – ze is heel plichtsbewust ‘Immanuel Kant ‘ zal blij zijn. De Spartaan is voor haar één grote familie, het Spartaan zijn geeft een reuzefijn groepsgevoel: ‘je hoort erbij’. Bovendien laten ze je bij De Spartaan zijn wie je bent. Rita heeft het gevoel dat men niet kijkt naar ‘hoe’ je bent, maar veeleer naar wie je bent. Kortom, het geeft haar een fijn gevoel om Spartaan te zijn. Het is aangrijpend hoe open Rita vertelt, hoe zij het De Spartaan zijn ‘beleeft’ ze zegt letterlijk: ‘Het geeft een fijn gevoel om Spartaan te zijn: een veilig, geborgen gevoel. Bij De Spartaan is er voor elk wat wils.’ Daarom ook is Rita als ze even kan aanwezig bij de ritten omdat ze er graag bij is (denk ook aan haar plichtsbewustheid). Ja, ze behoort stilaan tot de vaste kern. Na de gebroeders Janssens die de zondag fietsdag als een beetje vakantie omschreven, gaat Rita ineens een hele trap hoger. Zij noemt het een ‘Heiligendag’! ’s Zondags kan ze niet wachten om te vertrekken. Als ze door omstandigheden niet kan, voelt ze het aan als een verloren zondagvoormiddag. Rita geeft op een schitterende manier kleur aan haar en onze zondagvoormiddag – zo horen we het graag. Eenmaal Rita op dreef is, sta je versteld, ben je verbaasd: de stille, wat teruggetrokken Rita, die altijd het voorplan mijdt, verandert in een spraakwaterval: de woorden spatten in het rond als een heus vuurwerk. Fietsen bij De Spartaan is voor haar als destijds die vrije tijd op de speelplaats: lekker gezellig tussen de vriendinnen (en vrienden). Fijne vriendinnen, ze noemt Dini, Tinie, Greet, Dara, stil Wiske, Madeleine (een fijne dame), Marie José, ons Marianne Vos, Els en Maria – die ze bedankt om de damesclub gesticht te hebben. ‘Ach, weet je iedereen, echt iedereen! Het zijn allemaal stuk voor stuk toffe madammen.’ Niet dat er al een geen woorden vallen (best is om die niet op te rapen en te laten liggen) maar we luisteren terug naar Rita. Zij levert ons meer dan woorden genoeg om deze in de kijker te vullen. Het gaat er heftig aan toe, je wordt meegesleurd in haar ‘ervaren’ van haar hobby, fietsen, wandelen, nordiccen. We kunnen er alleen maar bewondering voor hebben en van leren, groeien zelf. Vermoedelijk is De Spartaan de club geworden die ze is onder anderen door leden zoals Rita. Zij wil alvast nog jaren en jaren blijven doorgaan, zolang haar gezondheid het toelaat.

De koers volgt ze vanop afstand, maar de cross dat is wel haar ding. Het duurt maar een uurtje en het is puur spektakel: je ziet er als het ware de gladiatoren van het veld strijden in hun arena – zo technisch, door de modder, door het slijk, over bruggen, over balkjes springen, in het mulle zand … echt boeiend, spannend.

Als fiets heeft ze een Gazelle Lousanne Lite met Shimano Deore (gene zever, zeg). Stiekem toont ze ons haar ‘oude’ gazelle daar rijdt ze door de week mee en daar is ze nog altijd heel content van. Favorieten heeft ze niet: die wint is goed, is de beste. In de cross daar rijden die gasten nog voor zichzelf. Op de weg doet het ploegenspel alles naar de knoppen

Met een grote glimlacht besluit ze: ‘Laten we het allemaal op een veilige, sportieve manier lekker gezellig houden.

Rita, je hebt De Spartaan overladen met lovende woorden, nu blozen wij bijna. Vergeet echter niet dat ook De Spartaan jou weet te appreciëren zoals je zelf aanvoelt om wie je bent en wat je doet. Ja, jij bent een vaste waarde bij de dames, bij De Spartaan. Wat zou een club zijn zonder emotionaliteit – want dat is de echte diepgang. Doordat jij De Spartaan zo spontaan zo’n warm hart toedraagt ben jij op een bepaalde manier ‘het kloppende hart’ van De Spartaan. ‘Hart’-elijk dank is hier dan meer dan op zijn plaats (RS)

terug naar startpagina: klik hier